Stacja pomp Rybina-Chłodniewo

Powierzchnia Żuław Wiślanych wynosi obecnie ok. 170 tys. ha. Z tego prawie 47 tys. ha to obszary depresyjne, sięgające do 1,8 m p.p.m. Na terenie delty Wisły tylko ok. 30% gruntów odwadniana jest w sposób naturalny, reszta to poldery, czyli obszary bezodpływowe, które wymagają sztucznego usuwania nadmiaru wody.
Polderyzacja Żuław zapoczątkowano w XIII w., ale mimo upływu siedmiu stuleci modernizacja systemu przeciwpowodziowego trwa nadal. W XX w. prace melioracyjne na tym terenie polegały głównie na komasacji polderów, czyli łączeniu kilku lub kilkunastu mniejszych obszarów w kompleksy odwadniane przez jedną dużą stację pomp. Pozwalało to na ograniczenie długości wałów przeciwpowodziowych, które muszą być nieustannie konserwowane, i ogólnie na zmniejszenie kosztów utrzymania polderów przy jednoczesnym skupieniu uwagi na kilku newralgicznych punktach.
Najbardziej spektakularnych komasacji dokonano na terenie Wielkich Żuław Malborskich, czyli w międzyrzeczu Wisły, Nogatu i Szkarpawy. Obszar ten jest podzielony na dwie mniej więcej równe części przez rzekę Tugę, w górnym odcinku zwanej Świętą, która pierwotnie była zapewne jednym z ramion ujściowych Wisły.
W 1929 r. zlikwidowano 37 małych polderów między Wisłą i Tugą i połączono je w jeden o pow. ok. 22 tys. ha, odwadniany przez stację pomp w Chłodniewie. Z kolei na wschód od Tugi w 1942 r. zlikwidowano kolejne 32 poldery, które od tego czasu obsługiwała stacja pomp w Osłonce, usytuowana przy ujściu Kanału Panieńskiego do Zalewu Wiślanego.
W marcu 1945 r. pompownie Chłodniewo i Osłonka zostały uszkodzone przez wycofujące się wojska niemieckie, na skutek czego ogromne obszary, aż po Tczew i Malbork, na kilka lat zostały zalane wodą.
Całkowite osuszanie polderów miedzy Wisłą i Nogatem trwało do połowy lat 50. XX w. Warto dodać, że na każdej stacji znajdują się po trzy zespoły pompowe, które łącznie w ciągu sekundy mogą przepompować ok. 21 tys. litrów wody!